Rust, reinheid en regelmaat

Ik kan wel huilen als Ella in mijn armen slaapt. zo ontzettend lief. een jaar geleden wilde ik haar zo graag en nu heb ik haar. 
maar ik kan ook wel huilen van haar gehuil. 
zo intens verdrietig, bijna ontroostbaar. vooral 's nachts kunnen we er slecht tegen. daarom zijn we met een trainingsprogramma begonnen. we verwennen niet, maar gewennen en nu gaan we ontwennen. wat we hebben gedaan is; huilen is niet langer aanleggen (dat gebeurde onderhand elk uur), huilen is ook zuigbehoefte, alleen zijn en natuurlijk een vieze luier. ik voed haar nu om de drie uur en als ze tussendoor huilt, laten we haar een kwartier huilen en daarna gaan we bij haar kijken. haar bedje staat weer op haar eigen kamer, zodat haar gehuil niet door merg en been gaat. het nadeel is dat ik niet meer wakker wordt van gesabbel en gesmak, maar van gehuil. ze slaapt dus ook niet meer bij mama in bed. dat vond ik eigenlijk altijd erg gevaarlijk, maar als je het niet meer weet, radeloos bent, dan doe je alles om je kind stil te krijgen. en om haar extra moe te maken voor de nacht gaat ze voor de laatste voeding van 12 uur in een warm badje. 
dit hebben we nu al een week volgehouden. 
en het gaat een stuk beter. er wordt in huize Hendriks weer geslapen. 's nachts, door de vader althans.

als ze nu huilt is dat omdat ze moe is van het drinken en eigenlijk nog lekker wil sabbelen. ondertussen kennen wij ons kind en weten dat dat inderdaad een kwartier duurt en dat ze dan in slaap valt. soms, meestal 's avonds, wil ze wat langer wakker blijven. dan duurt het huilen dus ook langer. dat is dan leuk voor papa, want die kan haar dan troosten. lekker in het vest of een beetje rondlopen. 
en dan hebben we weer een lief kind... 

wat een gedoe om je kind te leren kennen.