De laatste loodjes

Eind augustus is dan eindelijk alles klaar. Het kamertje van de nieuwe dochter versierd met een muursticker. Nog even een kinderwagen van markplaats en de kleertjes van Ella uitgezocht en hydrofielluiers en lakentjes gewassen. Veel haast hadden we er niet mee, want ik was niet van plan om eerder dan de uitgerekende datum te bevallen. 

De verloskundige had 25 augustus uitgerekend, maar zelf dacht ik de 27e. Edward dacht eigenlijk de 29e. Het viel in de eerste schoolweek van Ella en ik wilde haar graag nog zelf naar school brengen de eerste paar dagen. Elke middag, na de boterham, mocht Ella tv kijken of op de iPad spelen, want dan moest ik echt even een dutje doen. De dikke buik werd maar groter en groter en zwaarder en zwaarder. Naarmate de datum dichterbij kwam, werd de zwangerschap zwaarder. Ik kreeg steeds meer opmerkingen over de grote buik, die zo mooi aan de voorkant zat. ‘Was het geen tweeling?’ Of ‘het moet wel een heel groot kind worden’. Door verschillende echo’s wisten wij dat er heel veel vruchtwater was en dus een groot zwembad voor de kleine baby. Een echte zware buik dus om de hele dag met je mee te slepen. Een van de leukere opmerkingen was: ‘Zozo, indrukwekkend’. En dan was ik wel weer even trots op mijn buik.



Ik leefde helemaal naar de datum toe, maar de 25e ging voorbij en ook de 27e. Als ik Ella vroeg hoe lang het nog zou duren voordat de baby geboren zou worden, dan zei ze: Mama, je moet gewoon wachten. Ondertussen werd ik toch maar dikker en ook mijn voeten en vingers werden dikker. Als ik mijn voeten groen zou verven, dan konden ze van oger Fiona zijn, uit de Shrek-film. Ik was teleurgesteld, dat het nog niet begonnen was en vond zwanger zijn helemaal niet meer leuk. Maar na een verloskundige-bezoekje zette ik de knop om, omdat het toch nog wel eens een weekje kon duren. Ik had me te veel op de datum gefocust en kon er maar beter een weekje bij boeken. En toen kwam het in de nacht van woensdag op donderdag toch op gang.